Wśród przyrodniczych atrakcji turystycznych Sudetów wyróżnić można liczne doliny, szczyty, skały i rumowiska skalne, jaskinie, jeziora, a zwłaszcza warto zobaczyć:

KARKONOSKI PARK NARODOWY

Karkonosze to najwyższe pasmo górskie Sudetów (część Sudetów Zachodnich) leżących w południowo – zachodniej Polsce, na granicy polsko – czeskiej. Góry te rozciągają się od Przełęczy Szklarskiej na zachodzie, która oddziela je od Gór Izerskich , aż po Przełęcz Kowarską w części wschodniej rozdzielającą Karkonosze i Rudawy Janowickie. Od północy Karkonosze stykają się z Kotliną Jeleniogórską, na południe zaś – po drugiej stronie granicy – rozciąga się ich czeska część. Najwyższym szczytem Karkonoszy i całych sudetów, wznoszącym się na 200 m ponad Równię jest Śnieżka (1602 m n.p.m.), zbudowany w większości z bardzo twardych i odpornych na niszczenie skał zwanych hornfelsami. Szczyt charakteryzuje się surowym klimatem, niską nawet w lecie temperaturą, dużą ilością dni pochmurnych i częstymi silnymi wiatrami – szczyt Śnieżki jest najbardziej „wietrznym” miejscem w kontynentalnej Europie, a pokrywa śnieżna utrzymuje się niemal 200 dni w roku. Na szczycie znajduje się pochodząca z 1681 r. Kaplica św. Wawrzyńca, obserwatorium meteorologiczne IMGiW oraz budynek czeskiej poczty.

Najwyższy szczyt Sudetów – Śnieżka (1602 m n.p.m.)

Wyjątkowość Karkonoszy i ich niepowtarzalne walory sprawiły, że już w 1933 roku w miejscach szczególnie cennych utworzono pierwsze rezerwaty przyrody: Śnieżne Kotły, Czarny Kocioł, Kocioł Łomniczki, Kocioł Małego Stawu, Kocioł Wielkiego Stawu. Po II wojnie światowej zaczęto czynić starania w celu utworzenia parku narodowego. Profesorowie z Uniwersytetu Poznańskiego i Uniwersytetu Wrocławskiego jako pierwsi podjęli kroki, aby zrealizować zamierzony cel. Po kilkunastu latach przygotowań i uzgodnień 16 stycznia 1959 roku mocą Rozporządzenia Rady Ministrów został utworzony Karkonoski Park Narodowy.

Obecna powierzchnia parku wynosi 5580 ha. Największą cześć parku zajmują lasy – 3942 ha – objęte głównie ochroną częściową. Tereny położone powyżej górnej granicy lasu czyli piętro subalpejskie i alpejskie o powierzchni 1726 ha objęto ochroną ścisłą. Park swoim zasięgiem obejmuje Główny Grzbiet Karkonoszy od zachodnich zboczy Mumlawskiego Wierchu na zachodzie po Przełęcz Okraj na wschodzie. W skład Parku wchodzą również dwie enklawy na Pogórzu Karkonoskim: Góra Chojnik oraz Wodospad Szklarki. Obie enklawy włączono do Parku ze względu na dobrze zachowane naturalne lasy podgórskie i dolnoreglowe (głównie lasy bukowe). Karkonoski Park Narodowy położony jest na terenie sześciu gmin: Szklarska Poręba, Piechowice, Jelenia Góra, Podgórzyn, Karpacz i Kowary.

Źródło: http://www.kpnmab.pl

SKALNE LABIRYNTY „BŁĘDNE SKAŁY”

Obszar ochrony ścisłej Błędne Skały ma powierzchnię ok. 22 ha, znajduje się na wysokości 915m n.p.m. i położony jest na obszarze Parku Narodowego Gór Stołowych. Obejmuje on swoim zasięgiem zespół osobliwych form skalnych o wysokości 6 – 11 m, wytworzonymi wskutek wietrzenia piaskowca. Błędne Skały to labirynt szczelin i zaułków, niekiedy niezwykle wąskich, oddzielających bloki skalne kilkunastometrowej wysokości.

Błędne Skały w Górach Stołowych
Fot. www.pngs.com.pl

Wiele skał ma własne nazwy np.: „Skalne Siodło”, „Kurza Stopka”, „Labirynt”, „Tunel”, „Wielka Sala”. W pobliżu Błędnych Skał znajduje się „Głaz Trzech Krzyży”. Powstałe bloki skalne tworzą kilkusetmetrową trasę turystyczną o niepowtarzalnym uroku, którą zwiedzając często dosłownie przeciskamy się pomiędzy skałami wąskimi szczelinami. Wysokość korytarzy waha się w granicach 6-8 m, szerokość jest różna – miejscami wynosi tylko kilkadziesiąt centymetrów.

Na terenie Błędnych Skał znajduje się punkt widokowy, na platformie o nazwie „Skalne Czasze”. Widoczny stąd jest m.in. Szczeliniec Wielki i Mały, Broumovska Vrchovina, miejscowość Machov, a przy dobrej widoczności zobaczyć możemy także Karkonosze!

Przejście labiryntu zajmuje ok. 35 minut, na zwiedzanie należy przeznaczyć ok 1 godziny.

Źródło: http://www.ziemiaklodzka.pl

JASKINIA NIEDŹWIEDZIA W KLETNIE

Jaskinia znajduje się w Masywie Śnieżnika Kłodzkiego, na prawym zboczu doliny Kleśnicy, w bloku marmurów leżącym w górze Stromej (1166,8 m n.p.m.). Korytarze Jaskini Niedźwiedziej są rozłożone horyzontalnie, w trzech poziomach połączonych tzw. kominami. Najlepiej rozwinięte są piętra środkowe i dolne.  

• 

  Jaskinia Niedźwiedzia w Kletnie
  Fot. Mariusz Burszta

  Dolne partie zostały po raz pierwszy bliżej zaprezentowane szerszej publiczności, dzięki powstałemu w 2003 roku filmowi o Jaskini Niedźwiedziej, gdyż do tej pory możliwe było tylko oglądanie fotosów zrobionych przez wyprawy speleologiczne.

• Partie środkowe, których część udostępniono do zwiedzania, możemy poznać wędrując Trasą Turystyczną .

• Górne partie zbadaliśmy tylko fragmentarycznie. Występuje one ponad Salami Pałacowymi. Wypływająca z nich woda stworzyła imponujące, kalcytowe formy naciekowe (kaskady -w Zaułku Kaskad, „kamienne mleko” – nad wejściem do Korytarza Wodnego).

Dwa sztuczne otwory jaskini  leżą na wysokości 793 i 800 m n.p.m., około 10-15 m nad dnem Doliny Kleśnicy.

• Pierwszy został zabudowany pawilonem wejściowym – to właśnie przez ten otwór została odkryta Jaskinia Niedźwiedzia.

• Drugi otwór zamyka śluza termiczna, chroniąca mikroklimat jaskini, stanowi ona końcowy punkt trasy turystycznej i wyjście z jaskini.

Łączna długość korytarzy jaskini  przekracza 2,5 km, przy różnicy wysokości między najwyższym, a najniższym punktem około 60 m. Jest to największa jaskinia Sudetów i jedna z głębszych jaskiń w Polsce (jaskinie o większych głębokościach spotykamy na terenie Polski w obszarze krasu tatrzańskiego).

Źródło: http://www.jaskinia.pl

KOCIOŁ WIELKIEGO STAWU

Kocioł Wielkiego Stawu
Fot. www.karkonosze.pl

Kocioł Wielkiego Stawu leży u stóp Smogorni (1489 m npm.). Dno kotła wypełnia największe polodowcowe jeziorko w Kakonoszach – Wielki Staw (1225 m npm.). Wielki Staw zajmuje 8,3 ha, maksymalna głębokość Stawu to 25m.  Kocioł Wielkiego Stawu sąsiaduje z Kotłem Małego Stawu, ściany kotłów wznoszące się na ok. 200m porasta bogata roślinność subalpejska. Do Wielkiego Stawu prowadzą szlaki z Karpacza od Kościółka Wang oraz czerwony szlak z Równi Pod Śnieżką. W zimie Kocioł Wielkiego Stawu stanowi niebezpieczne miejsce z powodu schodzących tutaj licznie lawin oraz tworzących się nawisów śnieżnych.

Źródło: http://www.karkonosze.pl

SŁONECZNIK I PIELGRZYMY

Słonecznik i Pielgrzymy
Fot. www.wkarkonosze.net

Słonecznik ( 1423 m) to skałka granitowa o wysokości 12 m, stojąca poniżej wierzchołka Smogorni (1488 m). Skała nazywana jest „Diabelskim Kamieniem”, ponieważ jeden z jej filarów przypomina ludzką postać. Ze skałki rozpościera się wspaniały widok , m.in na grupe skalną Pielgrzymy, która składa się z trzech granitowych skał, z których najwyższa ma wysokość 25 m. Powstanie tych skał wiąże się z długotrwałym wietrzeniem granitów.

Źródło: http://www.wkarkonosze.net

ŚNIEŻNE KOTŁY

Śnieżne Kotły
Fot. Kamil Kasperowicz

Dwa najlepiej wykształcone kotły polodowcowe w Karkonoszach z dobrze zachowanymi formami glacjalnymi. Są one rozdzielone wąską skalną grzędą i wciśnięte w północne zbocza głównego grzbietu Karkonoszy między Łabskim Szczytem, a Wielkim Szyszakiem. Pionowe ściany skalne dochodzą do około 200 m wysokości, górna krawędź Dużego Kotła położona jest na wysokości 1490 m n.p.m. W Wielkim Kotle znajdują się dwa małe Śnieżne Stawki. Duży Kocioł (Wschodni) ma 800 m długości i 600 m szerokości łącznie z Małym Kotłem(Zachodnim) stanowią ścisły rezerwat przyrody o pow. 127 ha. Nazwa Kotłów wywodzi się z płatów śniegu, które utrzymują się pod pionowymi zerwami skalnymi do późnego lata (w 1970 r. do 2 września). Śnieżne Kotły to również najbogatsze zbiorowisko górskiej flory i to nie tylko w Karkonoszach, lecz także w całych Sudetach. Nad Śnieżnymi Kotłami skałki Czarcia Ambona – punkt widokowy na dno kotłów, obok budynek stacji przekaźnikowej RTV.

Źródło: http://www.szklarskaporeba.pl